پس از انتشار اوبونتو 19.10، نسخه بعدی اوبونتو یعنی  20.04 LTS در 23 آوریل 2020 منتشر شد. این آموزش، نصب یک سرور پایه Ubuntu 20.04 LTS را با جزئیات دقیق شرح می‌دهد. فایل نصبی سرور Ubuntu 20.04 LTS را می‌توانید از اینجا بارگیری نمایید.

هر نسخه منتشر شده LTS، برای مدت 5 سال روی دسکتاپ و سرورها پشتیبانی می‌شود و این نسخه نیز از این قاعده اوبونتو مستثنی نیست و تا سال 2025 پشتیبانی خواهد شد.

این نسخه از ابونتو با نام Focal Fossa شناخته می‌شود. Focal، به معنی نقطه کانونی یا مهم‌ترین قسمت است و Fossa یک گربه‌سان شکارچی بومی در جزیره ماداگاسکار است که تصویر آن به همراه نام این نسخه، تفاوت متمایزی را نسبت به اوبونتوهای نسخه‌های دیگر منجر شده است.

دقت کنید که در این آموزش، از نام میزبان server1.example.com با آدرس  آی‌پی 192.168.0.100 و یک گیت وی با آدرس آی‌پی 192.168.0.1 استفاده می‌کنیم. با این حال، این تنظیمات ممکن است، برای شما متفاوت باشد؛ بنابراین، شما باید در صورت لزوم آن‌ها را جایگزین نمایید.

 

نصب سیستم پایه Ubuntu 20.04

ابزار نصب مورد نظر خود را در سیستم خود وارد کرده و سیستم را از آن بوت نمایید. اگر سیستم عامل را در یک ماشین مجازی نصب می‌کنید (مانند آنچه در این مقاله انجام دادیم)، پس از آن باید بتوانید فایل ISO بارگیری شده را به‌عنوان منبع برای درایور در VMWare و Virtualbox انتخاب نمایید، بدون اینکه نیاز به رایت آن در CD باشد.

سرور یا ماشین مجازی را راه‌اندازی کنید، تا سیستم را بوت کرده و نصب شروع شود.

 

در صفحه اول در نصب اوبونتو، باید زبان سیستم را انتخاب کرد. به عبارت دیگر، شما باید زبان مورد نظر خود را برای مراحل نصب انتخاب کنید:

 

در صفحه بعدی می‌توانید، طرح صفحه کلید را انتخاب کنید. صفحه کلید انگلیسی معمولاً بهترین گزینه برای بسیاری از کاربران است. در این حالت، گزینه “Done” در پایان صفحه را انتخاب کرده و کلید “Return” را فشار دهید؛ تا به مرحله بعدی بروید. در این آموزش، از طرح صفحه کلید آلمانی استفاده کرده‌ایم، بدین صورت که با فشردن کلید “Tab” روی صفحه کلید خود، به بخش “Layout” می‌روید؛ تا گزینه Layout برجسته شود. سپس کلید “Return” را فشار دهید؛ تا انتخابگر Layout باز شود.

 

دقت کنید که در این مرحله، طرحی از صفحه کلید را انتخاب کنید که با صفحه کلید متصل به سرورتان مطابقت داشته باشد.

 

پس از انتخاب طرح صفحه کلید، در پایان صفحه “Done” را انتخاب کرده و کلید “Return” را فشار دهید؛ تا به مرحله بعدی بروید.

 

در این مرحله، کارت شبکه شناسایی شده در سرور مشخص می‌شود. به‌طور خودکار نام دستگاه شبکه‌ی اختصاص داده شده  ens33 است. آدرس IPv4 نیز بصورت خودکار از طریق DHCP اختصاص داده شده است. در مراحل بعدی، وقتی سیستم پایه نصب شد، می‌توان آن را به یک آدرس IP ثابت تغییر داد.

اگر شبکه شما فاقد سرور DHCP است، می‌توانید با انتخاب کارت شبکه، در همین مرحله آدرس IP ثابت را وارد نمایید. بدین منظور، کلید Tab را کلیک کنید؛ تا زمانی که بخش آدرس IP برجسته شود و سپس Return را فشار دهید.

 

اکنون، در صورت نیاز به پروکسی برای دسترسی به اینترنت، می‌توانید یک آدرس سرور پروکسی تنظیم نمایید. در این آموزش، نیازی به پروکسی نیست؛ بنابراین، فقط گزینه “Done” را انتخاب می‌کنیم؛ تا به مرحله بعدی برویم.

 

در اینجا می‌توانید، انتخاب کنید که فایل‌های بروزرسانی و نصب از کجا بارگیری شود. در این آموزش، مقدار پیش فرض را نگه داشته و به صفحه بعدی می‌رویم.

 

اکنون سخت افزارهای شناسایی شده در سرور نشان داده می‌شود. دیسک نصب در اینجا، یک 40GB HD برروی dev/sda/ است. در این آموزش، انتخاب می‌کنیم که از کل دیسک برای نصب اوبونتو استفاده کند. اگر به یک طرح سفارشی متشکل از چندین پارتیشن احتیاج دارید؛ به جای آن، بخش “Custom Layout” را انتخاب کرده و در صورت لزوم پارتیشن را ایجاد نمایید.

 

در این مرحله، تنظیمات ذخیره سازی پیش فرض نشان داده می‌شود. این، شامل یک پارتیشن 1MB bios_grub به همراه یک پارتیشن larg/ است که شامل نصب سیستم عامل خواهد بود. گزینه “Done” را انتخاب کنید؛ تا به صفحه بعدی بروید.

 

قبل از شروع نصب، نصب کننده اوبونتو درخواست می‌کند، پارتیشن بندی را تأیید کنید. کلید “Tab” را فشار دهید، تا گزینه “Continu” به رنگ قرمز برجسته شود؛ سپس “Return” را فشار دهید تا فرآیند ادامه یابد.

 

اکنون زمان آن رسیده است که نام سرور (نام میزبان) و نام کاربری و رمز عبور ادمین را تنظیم کنید. در این آموزش، نام کاربری “admin” را انتخاب می‌کنیم؛ ولیکن، بهتر است در تنظیمات واقعی خود از یک نام متفاوت و مطمئن‌تر استفاده کنید. کاربر پوسته اوبونتو که در این مرحله ایجاد می‌کنیم، دارای مجوزهای sudo است؛ این بدان معنی است که وی قادر است، سیستم را مدیریت کند و از طریق sudo به کاربر root تبدیل شود.

 

بیشتر سرورهای لینوکس، با استفاده از SSH بر روی شبکه مدیریت می‌شوند. در این مرحله، نصب کننده اوبونتو می‌تواند سرور SSH را مستقیماً نصب کند. کادر “Install OpenSSH Server” را انتخاب کرده و به مرحله بعدی بروید.

 

در این مرحله می‌توانید، سرویس‌های رایج را از طریق نصب کننده Snap نصب نمایید. در این آموزش، هیچ سرویسی را انتخاب نمی‌کنیم؛ زیرا، در اینجا هدف، نصب یک سیستم پایه اولیه است. شما می‌توانید سرویس‌ها را از طریق apt یا Snap در هر زمان دیگری نصب نمایید.

 

نصب کننده اوبونتو اکنون براساس تنظیماتی که انتخاب کرده‌ایم، نصب را انجام می‌دهد.

 

نصب اوبونتو با موفقیت به پایان رسید. گزینه “Reboot” را برای راه‌اندازی سرور تازه نصب شده، انتخاب نمایید.

اکنون نصب پایه Ubuntu 20.04 LTS به پایان رسیده است. در بخش بعد، پیکربندی آدرس شبکه استاتیک شرح داده شده و یک ویرایشگر متن مبتنی بر پوسته برای ویرایش فایل‌های پیکربندی نصب می‌کنیم.

 

اولین ورود به سیستم

اکنون روی پوسته (یا بصورت ریموت توسط SSH) به عنوان “administrator” وارد سیستم شوید. دقت کنید که اگر در هنگام راه‌اندازی نام دیگری انتخاب کرده باشید، ممکن است نام کاربری متفاوت باشد.

 

طبق شکل بالا، با موفقیت وارد سرور Ubuntu 20.04 شده‌اید.

 

دریافت امتیازات root

پس از راه‌اندازی مجدد می‌توانید، با نام کاربری قبلی خود (به عنوان مثال administrator) وارد سیستم شوید. از آنجا که باید تمام مراحل این آموزش را با امتیازات root اجرا نمایید؛ یا باید تمام دستورات داخل این آموزش را با دستور sudo وارد کنید و یا اینکه با تایپ کردن دستور زیر در این مرحله، تبدیل به root شوید:

sudo -s

با اجرای دستور زیر می‌توانید، ورود root به سیستم را فعال کنید:

sudo passwd root

و سپس رمز عبور خود را ارائه نمایید. اکنون، شما می‌توانید مستقیماً به‌عنوان root وارد شوید.

 

نصب سرور SSH (اختیاری)

اگر هنگام نصب سیستم در بالا، سرور OpenSSH را نصب نکردید، می‌توانید بصورت زیر اکنون این کار را انجام دهید:

sudo apt-get -y install ssh openssh-server

از این پس می‌توانید، از یک کلاینت SSH مانند PuTTY استفاده کرده و از محل کار خود به سرور Ubuntu 20.04 (Focal Fosset) خود متصل شوید.

 

نصب یک ویرایشگر مبتنی بر پوسته (اختیاری)

در اینجا، دو ویرایشگر مبتنی بر متن را نصب خواهیم کرد. ویرایشگر Nano برای تازه‌کارها ساده‌تر است؛ در حالی که دیگران ویرایشگر سنتی vi/vim را ترجیح می‌دهند. با این حال، برنامه پیش‌فرض vi رفتارهای عجیبی در اوبونتو و دبیان دارد. برای رفع این مشکل، در اینجا vim-nox را نصب می‌کنیم:

sudo apt-get -y install nano vim-nox

 

پیکربندی شبکه

از آنجایی که نصب کننده، اوبونتو سیستم ما را به گونه‌ای پیکربندی کرده است که تنظیمات شبکه خود را از طریق DHCP دریافت کند؛ اکنون می‌توانیم آن تنظیمات را تغییر دهیم؛ زیرا یک سرور باید یک آدرس IP ثابت داشته باشد. اگر می‌خواهید قابلیت پیکربندی شبکه از طریق DHCP را حفظ کنید، این بخش را رد کنید.

در اوبونتو 20.04، شبکه با Netplan پیکربندی شده و فایل پیکربندی etc/netplan/01-netcfg.yaml/ است. بنابراین، فایل قدیمی پیکربندی شبکه یعنی etc/network/interfaces/ دیگر استفاده نمی‌شود.

فایل etc/netplan/00-installer-config.yaml/ را ویرایش کرده و آن را متناسب با نیاز خود تنظیم کنید (در این مثال، از آدرس آی پی 192.168.0.100 و سرورهای DNS با آدرس 8.8.4.4، 8.8.8.8 استفاده کرده‌ایم).

فایل پیکربندی شبکه را با nano باز نمایید:

sudo nano /etc/netplan/00-installer-config.yaml

 

سرور بلافاصله پس از نصب، از DHCP استفاده می‌کند. فایل رابط‌ها به صورت زیر هستند:

# This is the network config written by 'subiquity'
network:
  ethernets:
    ens33:
      dhcp4: true
  version: 2

برای استفاده از یک آدرس IP استاتیک 192.168.0.100، فایل را به گونه‌ای تغییر می‌دهیم که بصورت زیر دربیاید:

# This file describes the network interfaces available on your system
# For more information, see netplan(5).
network:
 version: 2
 renderer: networkd
 ethernets:
   ens33:
     dhcp4: no
     dhcp6: no
     addresses: [192.168.0.100/24]
     gateway4: 192.168.0.1
     nameservers:
       addresses: [8.8.8.8,8.8.4.4]

 

مهم: دقت کنید که تورفتگی خطوط اهمیت دارد؛ بنابراین، خطوط را به همان صورت که در شکل بالا مشاهده می‌کنید، اضافه نمایید.

سپس، شبکه خود را مجدداً راه‌اندازی کنید؛ تا تغییرات اعمال شوند:

sudo netplan generate
sudo netplan apply

etc/hosts/ را ویرایش نمایید.

sudo nano /etc/hosts

فایل را بصورت زیر مشاهده خواهید کرد:

127.0.0.1 localhost
192.168.1.100 server1.example.com server1

# The following lines are desirable for IPv6 capable hosts
::1 localhost ip6-localhost ip6-loopback
ff02::1 ip6-allnodes
ff02::2 ip6-allrouters

 

اکنون، نام میزبان دستگاه خود را به صورت زیر تغییر دهید:

sudo echo server1 > /etc/hostname 
sudo hostname server1

دستور اول، نام میزبان “server1” را در فایل etc/hostname name/ تنظیم می‌نماید. این فایل، توسط سیستم در زمان بوت خوانده می‌شود.

دستور دوم نام میزبان را در نشست فعلی تنظیم می‌کند؛ بنابراین، نیازی نیست که سرور را مجدداً راه‌اندازی کنید تا نام میزبان اعمال شود.

 

به عنوان یک گزینه جایگزین برای دو فرمان فوق می‌توانید از دستور hostnamectl که بخشی از بسته‌های systemd است استفاده نمایید.

sudo hostnamectl set-hostname server1

 

پس از آن، دستور زیر را اجرا کنید:

hostname 
hostname -f

دستور اول، نام میزبان کوتاه را برمی‌گرداند؛ در حالی که دستور دوم، نام دامنه را بصورت کامل (fqdn) نشان می‌دهد:

root@server1:/home/administrator# hostname
server1
root@server1:/home/administrator# hostname -f
server1.example.com
root@server1:/home/administrator#

در اینجا، اگر می‌خواهید طرح‌بندی صفحه کلید سرور را تنظیم کنید، این دستور را اجرا نمایید:

sudo dpkg-reconfigure keyboard-configuration

 

 

منبع:

howtoforge